Fantasy Compas

Do Luny:

Arisa gorzko się uśmiecha do Ciebie i przytakuje głową, dając Ci tym do zrozumienia że zgadza się na Twoją propozycję.
-A trapi mnie moja droga, trapi i to dużo rzeczy... Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego co nas tu sprowadza. Mówiąc to spogląda z uśmiechem w stronę śpiącego Ellthariona.-Wiesz On jest dobrą osobą, rozumiem go czemu nic Ci nie powiedział o celu naszej wyprawy i unikał tematu... Ale z drugiej strony, powinnaś wiedzieć w co se pakujesz, zwłaszcza jeśli chcesz jechać z nami. A chcesz prawda? Po usłyszeniu tych słów jesteś całkowicie rozbita - skąd ona to wie, przecież rozmawiałaś o tym tylko z Ladvarianem na psychicznej nici...

Do Luny:

- Babskie pogaduchy co? Arisa spogląda na Ciebie z uśmiechem, ale nie do koca z przekonaniem. - Nie obraź się moja droga, ale nie znamy się aż tak dobrze żeby Ci się zwierzała. Co do tego skąd wiem, powiedzmy że Ja mam pewne zdolności związane z czasem i miejscem, a Elltharion nie obraź się jest trochę wścibski. Mówiąc to spogląda w stronę śpiącego towarzysza z lekkim uśmiechem. - Widzisz, on podobnie Jak Ty potrafi porozumiewać się bez słów, z tą różnicą że ty potrafisz tylko tak ze swoim futrzastym towarzyszem - co jest rzeczą normalną dla kotów Natzeri. Natomiast Elltharion posiadał dar przenikania myśli innych istot, niezależnie od rasy. Więc w kontaktach z obcymi lubi jak on to nazywa "śledzić" myśli innych... Przepraszam że dowiadujesz się takich rzeczy i proszę Cię niemów mu że wiesz, muszę przyznać że takie jego zachowanie nieraz już nas uratowało Po tych słowach Arisa bierze łyk ziułek, i wpatruje się dalej w płomienie tańczące w kominku. Nie możesz jej rozgryźć, w sumie rzadko masz do czynienia z innymi elfami, ludźmi, ale jej podejście nie daje Ci spokoju...

Do Luny:

- Wiesz szczerze to uciekamy. Elltharion został oszukany i wrobiony w coś czego nie zrobił. Nie mógł tego zrobić. Ale ten jego kuzyn żądny władzy... Ten to zrobi wszystko byle tylko zostać władcą Pustyni i naszego klanu, a następnie kraju.Arisa bierze kolejny łyk napoju i kontynuuje swoją opowieść, widać po niej że słowa przychodzą jej z wielkim trudem, ale i zarazem na jej twarzy pojawia się jakaś znikoma ulga, odprężenie.- Wszystko zaczęło się od tego nieszczęsnego turnieju klanów. Widzisz mamy taki zwyczaj że spośród wszystkich klanów pustyni jest wybierany jeden wojownik. Ten wojownik w razie pojawienia się zagrożenie z zewnątrz ma za zadanie zająć się obroną naszego ludu. Tak dobrze myślisz Elltharion wygrał taki turniej i wtedy się zaczęło. Krótko po tym doszły nas wieść o pojawieniu się nie znanych mocy i jak myślisz kogo wysłano by to sprawdził...

Do Luny:

- Dzięki z dolewki z chęcią skorzystam, ale z posiłku zrezygnujeUśmiecha się do Ciebie Arisa. Popija dalej przygotowany przez Ciebie napar. -A co do kuzyna Ellthariona, to wiesz sama jak to jest w walce o władze. Elltharion mimo iż nie przejawiał skłonności by rządzić klanem, był po tym zwycięstwie pierwszy w kolejce do tego zaszczytnego miana. A jego kuzyn - miał wielkie ambicje... Jak już wspomniałam doszły nasz wieści o pojawieniu się nieznanych mocy, więc rada plemienia postanowiła wysłać kogoś by to sprawdził. Elltharion sam się zgłosił - w sumie nie miał wyboru. Mówiąc to gorzko się uśmiecha. - Widzisz jego Ojciec dowodził wyprawą, co tam zaszło nie wiemy dokładnie. Jedno co jest pewne to to, że przez dłuższy czas nie dostawaliśmy żadnych wieści od nich, więc rada klanu postanowiła wysłać kogoś na pomoc. Kuzyn Ellthariona zatem wyruszył. Wrócili po kilku dniach wlekąc Ellthariona związanego i mówili że zabił Wodza, swego ojca! Arisa prawie wykrzykuje te słowa, ale stara się opanować chociaż widać, że jak by teraz ktoś miał ja napaść to by zginął zanim by dosięgnął celu. Uspokoiwszy się trochę Arisa kontynuuje swą opowieść. - Wiesz nie żeby Elltharion jakoś szczególnie przepadał za ojcem, ale nie żeby go zabijać od razu. Znam Ella dobrze, pewnie jak nikt inny, on nie mógł tego zrobić. Jednak jego kuzyn przekonał resztę że to jednak on zrobił. Nie mogłam patrzeć jak go zabijają więc pomogłam mu uciec. Jak się dowiedziałam od niego potem to jego kuzyn zabił jego Ojca i stał za tym pojawieniem się tych mocy... Milknie na chwile by wziąć kolejny łyk naparu i zebrać myśli. - Tak że  teraz ścigają nas zabójcy i poplecznicy tego zdrajcy by nas uciszyć i zatuszować całą sprawę...

Do Luny:

- Niedawno otworzyłem dopiero oczy. Ladvarian mówi tak aby i Arisa go usłyszała, zaczyna się prężyć i rozciągać. -Luno jeśli pozwolisz pójdę rozruszać stare kocie kości na dworze. To mówiąc pokazuje szereg lwich zębów. Wygląda to tak jak by się uśmiechał do Was, a następnie nie czekając na Twoją odpowiedź wybiega z domu. W między czasie Arisa wstaje od kominka i zaczyna się rozciągać.
- Widzisz sam że to jest mało prawdopodobne aby to on zrobił. Mówiąc to spogląda czule na Ellthariona.
- No dobrze, co nas tu przygnało już wiesz. A teraz Może ty coś opowiesz o sobie. Wiesz wbrew pozorom lubię wiedzieć z kim będę podróżować. Mówiąc te słowa Arisa spogląda na Ciebie, tak przenikliwym spojrzeniem jak byś była zwykłym upiorem którego ona stara się przejrzeć. Po chwili namysłu spogląda na Ciebie znów mówiąc/ -To co sprowadza Krwawego Elfa do tego odludzia? Bo na pewno nie uroki ogrodnictwa lub zielarstwa. Bo muszę przyznać, że na ziołach się znasz

Do Luny:

- Przykro mi z powodu Twojego wujostwa. Wiesz co do długości opowieści bym się nie sprzeczała - Ja ci powiedziałam po prostu co nas tak ciągnie na zachód. Arisa patrzy na Ciebie swymi nie przeniknionymi teraz oczami. Zaczynasz odczuwać dziwny ogarniający Cię spokój.. Za nim cokolwiek jesteś wstanie powiedzieć czujesz jak zasypiasz. Ostatkiem świadomości słyszysz głosy rozmowy.
- Spokojnie Ladvarianie nic nie będzie Twojej Pani. Niech odpocznie teraz, to jej dobrze zrobi. Głos ten dźwięczny i odprowadzający cię w niebyt należy do Ellthariona.
- Spokojnie futrzasty przyjacielu. Zaufaj mu, należy się jej to i wiesz Mi, że wstanie jak nowo narodzona Arisa stara się uspokoić Twojego obrońce... To było ostatni co usłyszałaś. Budzisz się po jakimś czasie, nie wiesz która już jest pora, ale mimo to czujesz się wypoczęta jak nigdy. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie miałaś żadnych koszmarów. Gdy otwierasz zmęczone jeszcze powieki widzisz, ze spałaś wtulona w Ladvariana, a po Waszych gościach niema śladu. Nagle do domu wchodzi Arisa.
- Widzę, że już nie śpisz to dobrze. W kotle masz trochę zupy - tym razem ja gotowałam. Po tych słowach Arisa wychodzi z powrotem przed dom.
- I jak się czujesz? Słyszy nagle troskliwy głos Ladvariana.

Do Luny:

W chwili gdy zaczynacie jeść do domu wchodzą najpierw Arisa, tuż za nią nieśmiało Elltharion. Widać, że oboje są trochę speszeni tym co zaszło, ale nie dają tego po sobie poznać.
- I jak moja droga odpoczęłaś trochę? Pytam Elltharion, wyraźnie uradowany widząc Cię w takim stanie.
- Nie dokuczaj jej już tak mocno co Elltharionie. Sam to zrobiłeś bez mojej wiedzy, powinieneś chociaż ją zapytać czy chce.. Arisa wydaje się bronić towarzysza, ale jednocześnie ma mu trochę za złe to co zrobił.
- No nie przesadzaj już Moja droga tak. Po tym co Mi powiedziałaś to widać, że dobrze jej zrobił sen.
-Och Ty... Miałeś trzymać język za zębami. Nie gniewaj się Luno, powiedziałam Mu o Twojej historii.
Ladvarian zaczyna być troszkę podirytowany, tym że o niczym nie wie, ale na razie dokańcza Swój gulasz i stara się nie przejmować całym tym zamieszaniem od rana. Jest zadowolony, że odpoczęłaś w końcu tak na prawdę po długim czasie nocy przepełnionych koszmarami i wspomnieniami.
- Zatem jaka jest Twoja decyzja Moja droga? Znasz już powód naszej wędrówki... Nadal chcesz nam towarzyszyć? Pyta nagle tajemniczo Elltharion. A jego twarz nie wyraża w tej chwili żadnych emocji, jest obojętna niczym deszcz padający tak samo na biedaka jak i na bogacza.

Do Luny:

- A co mam mieć przeciw? W czworo zawsze raźniej, a po za tym uważam, że potrzebujesz towarzystwa innych istot z Twojego gatunku. Odkąd ruszyłaś w pogoń za tymi łowcami niewolników to zmieniłaś się... Ladvaria mówi Ci te słowa na waszej psychicznej nici, widać że twój towarzysz bardziej się o Ciebie martwi niż to okazuje. W między czasie Arisa z Elltharionem szykują swoje konie do drogi. Gdy już wychodzisz przed dom Arisa mówi do Ciebie:
- Miło mi że się zdecydowałaś jechać z nami. W końcu może Elltharion zacznie mnie słuchać.
- Moja droga czy Ja Ciebie kiedyś nie posłuchałem? Opowiada jej Elltahrion z przekorą.
- Parę razy by się znalazło. A teraz jesteśmy dwie więc nie masz nic do gadania. Mówiąc to Arisa uśmiecha się do Ciebie i puszcza oczko w Twoją stronę.
- O nie... Solidarność bab się już zawiązała, co za kanał. Wypowiadając te słowa Elltharion zaczyna udawać załamanego, ale w gruncie rzeczy widać, że też się ciszy z Waszej obecności. - Luno a co do tego snu, to nie gniewaj się, ale nie miałem innego wyjścia...
- Zatem ruszamy w drogę. Oznajmia Elltharion, nagle Arisa dziwnie patrzy w Twoją, stronę widząc jak wdrapujesz się na grzbiet Ladvariana.
- Masz zamiar jechać na nim? Z pełnym zdziwieniem się pyta. W odpowiedzi słyszy tylko głos Twojego pupila.
- A czemu nie, jestem lepszym wierzchowce niż te wasze konie. W sumie koniny dawno nie jadłem. Uśmiecha się zadziornie w stronę koni waszych nowych towarzyszy.
- Tylko spróbuj a zrobię z ciebie dywanik przed kominek!! W odpowiedzi dostaje groźbę wypowiedzianą przez Arise. Z tonu jej głosu wnioskujesz że tak samo jak i Ladvarian ona żartuje. Widać Ladvarian już uch polubił, to czemu Ty nie możesz się do końca do nich przekonać, sama nie wiesz.
- Zatem prowadźcie do tej wioski. Oznajmia Elltharion i ruszacie w drogę.