Fantasy Compas

Do Luny:

Gdy tak siedzicie w domowym zaciszu, nagle zauważasz ze Ladvarian staje si nie spokojny. Gdy mu się tak przyglądasz, twój towarzysz podnosi się nagle. Najpierw czujnie nasłuchuje a następnie podchodzi do okna  i zaczyna patrzeć się w dal.
- Luno coś jest nie tak, las jest niespokojny(przerywa na chwilę strosząc przy tym uszy) ktoś się zbliża.

Do Luny:

Ladvarian popatrzył na ciebie dziwnie, jak by się z ciebie nabijał.
- Zadajesz głupie pytania. Myślisz że puścił bym cię samą.(Uśmiecha się groźnie ukazując rząd ostrych kłów)
Mówiąc to wyskakuje przez okno na dwór i puszcza się w głąb lasu. Stoisz tak patrząc w zimowy jeszcze krajobraz i powoli ruszasz za nim.

Do Luny:

Po paru chwilach, na polanę przed Twoim domem wkracza dwójka jeźdźców. Tak jak przewidywał twój futrzasty przyjaciel, prowadzą ożywioną dyskusje tyle że nie konie a jeźdźcy. Obaj są odziani w czarne szaty, spod których wychylają się gdzieniegdzie fragmenty krwisto-czarnej zbroi. Obaj podróżni gdy tylko cię zauważają przerywają swoją ożywioną rozmowę. Jeden z nich, widząc cię rusza w Twoją stronę, na domiar złego zaczyna znów padać śnieg. Tajemniczy wędrowiec zatrzymuje się jakieś 20 metrów od Twojego domu, zsiada z czarnego wierzchowca i rusza wolnym krokiem w Twoją stronę. W pewnej chwili podnosi ręce w geście poddania, ale nadal zbliża się do Ciebie...

Do Luny:

Przybysz uśmiecha się z pod kaptura. Zbliżając się w Twoją stronę, słysząc twe słowa zatrzymuje się i mówi spokojnie i tak dźwięcznym głosem, że aż chce się go słuchać.
-Witaj młoda damo. Piękne zwierze nie powiem, dawno już nie widziałem kota Netzeri. Po tych słowach opuszcza ręce i kontynuuje dalej, a jego głos wydaje Ci się coraz bardziej melodyjny - Nie mamy złych intencji, chcemy tylko zatrzymać się na odpoczynek i spytać o drogę. Pogoda zaczyna coraz bardziej się psuć, śnieg sypie coraz mocniej, a na domiar złego zerwał się silniejszy wiatr. Zaczerpując mocniej zimnego powietrza, wyczuwasz coś niepokojącego w powietrzu. Jakby zimny powiew zimnego powietrza niósł ze sobą ból i śmierć...

Do Luny:

Wędrowiec spokojnie stoi, pomimo panującego mrozu i nasilającego się wiatru.
-Zmierzamy na zachód. Ale jeśli się nie pogniewasz droga wojowniczko to porozmawiajmy w bardziej sprzyjających warunkach. Nie żeby ten cudny wieczór mi się nie podobał, ale sama przyznaj że pogoda nie jest najlepsza do konwersacji na świeżym powietrzu. Mówiąc to zerka na Ciebie i Twojego futrzastego przyjaciela, poprawiając płaszcz by osłonić się bardziej od przemożnego wiatru. Drugi z wędrowcu siedzi spokojnie na koniu, w miejscu. Coś Ci nie daje spokoju w drugim z wędrowców, nie wierz jeszcze co...

Do Luny:

Wędrowcy przyjmują chętnie Twoje zaproszenie. Podprowadzają konie bliżej chaty i przywiązują je do najbliższego drzewa. Po wejściu oboje ściągają przemoczone płaszcze i możesz w końcu zobaczyć ich twarze. Ten z którym rozmawiałaś jest młodym, dobrze zbudowanym mężczyzną o oczach ciemnych niczym toń morza, jego czarne długie włosy są splątane w kitek na karku, twarz znaczy mu tatuaż w kształcie smoka. Ma na sobie zbroję w kolorze krwisto-czarnym. Co do drugiego z wędrowców jesteś zaskoczona, nie spodziewałaś się że ten czarny płaszcz skrywa pod sobą piękna młodą kobietę, a nawet nie tyle kobietę co elfkę. Ma na sobie tak samo jak jej towarzysz lekką zbroję, z tą różnicą że jej zbroje jest bardziej "skąpa" i bardziej kobieca przez to. Ma długie luźno rozpuszczone włosy, w kolorze pustynnej czerwieni, a jej błękitne oczy nie zdradzają nic... Na szyi dostrzegasz także tatuaż smoka. Nagle ten z którym rozmawiałaś przemawia tym spokojnym dźwięcznym głosem - Jak już mówiłem zmierzamy na zachód, a zatrzymaliśmy się tutaj z powodu pogarszającej się pogody. A Twój Natzeri umie mówić? Słyszałem wiele dobrego o tej Rasie wojowników. Ale gdzie są moje maniery(podchodzi do Ciebie lekko się kłaniając) mam na imię Elltharion,a to jest moja towarzyszka Arisa. A ty jak masz na imię moja droga?

Do Luny:

-Z miła chęcią zjem trochę gulaszu. Już dość długo jesteśmy w drodze, a te suche racje już mi się przejadły trochę. Mówi Elltharion uśmiechając się i popijając herbatkę z róży. Nagle dostrzegasz że Elltharion tak samo jak jego towarzyszka jest elfem, a nie jak do tej pory myślałaś człowiekiem. Jednakże nie widziałaś jeszcze takich elfów. Oboje mają jasną cerę, w kolorze piasku. -Skąd my przybywam pytasz. A z dalekich krain morza piasków, a co sie dzieje w naszych stronach to nie mogę Ci za wiele powiedzieć ponieważ długo już jesteśmy w drodze. Ale powiedz mi jedno moja drga co Krwawa Elfka robi sama pośrodku tej głuszy i to w dodatku z Netzari za toważysza? Po tych słowach Elltharion bierze kolejny łyk herbatki - Wyśmienita herbata moja droga(uśmiecha się tak szczerym uśmiechem że mógł bym przekupić w tej chwili samego diabła)Musisz dać mi recepturę. Podczas waszej rozmowy Arisa siedzi spokojnie i jak na razie się nie odzywa, spostrzegasz natomiast że jest spięta i jak by tylko coś się stało od razu chwyciła by za miecz.